ដាវប្រើសម្រាប់រាជាភិសេកស្តេចថៃ ត្រូវបាននាំពីកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ១៧៨៤

Khmer King, The sword of victory, Phra saeng khan chai sri

នាថ្ងៃសៅរ៍ ១កើត ខែពិសាខ ពុទ្ធសករាជ ២៥៦២ ត្រូវនឹងថ្ងៃទី៤ ខែឧសភា គ្រិស្តសករាជ២០១៩ស្អែកនេះ ព្រះបរមរាជវាំងក្រុងទេពមហានគរ ឬក្រុងរតនគោសិន្ទ (បាងកក) នៃព្រះរាជាណាចក្រថៃ នឹងប្រារព្ធព្រះរាជពិធីរាជាភិសេកព្រះមហាក្សត្រថ្មី គឺព្រះចៅ មហា វជិរាលង្ករណ៍ (សៀមហៅ ម៉ាហា វិជ្ជិរ៉ាឡុងកន) ជាផ្លូវការហើយ។

ក្រោយរាជាភិសេក ព្រះចៅ មហា វជិរាលង្ករណ៍ នឹងក្លាយជាសម្ដេចព្រះរាមាធិបតីទី១០ នៃរាជវង្សចក្រី ដែលមានព្រះគោរមងារសម្រាប់រាជ្យថា ព្រះបាទសម្ដេច ព្រះមហា វជិរាលង្ករណ៍ បតិន្ទ្រទេពពញាវរ័ង្គណ (Maha Vajiralongkorn Bodindradebayavarangkun)។

តាមព្រះរាជទំនៀមទម្លាប់របស់ព្រះបរមរាជវាំងនៃរាជវង្សចក្រី គ្រឿងបញ្ចក្សេត្រ (គ្រឿងមង្គលសម្រាប់រាជ្យទាំង៥របស់ព្រះមហាក្សត្រ) នឹងត្រូវយកមកប្រើសម្រាប់ព្រះរាជពិធីរាជាភិសេករបស់ព្រះមហាក្សត្រសៀម ព្រះចៅ មហា វជិរាលង្ករណ៍ (ម៉ាហា វិជ្ជិរ៉ាឡុងកន) រួមមាន៖
១. ព្រះមហាពិជ័យម្កុដ (ម្កុដ)
២. ព្រះសែងខ័ឌ្គជ័យស្រី (ដាវ)
៣. ព្រះទណ្ឌៈ (ដំបង)
៤. ព្រះវាលវិជនី (ផ្លិតរោមសត្វ)
៥. ព្រះសុពណ៌បាទុកា (ស្បែកជើង)។

ក្នុងចំណោមគ្រឿងបញ្ចក្សេត្រទាំង៥នេះ ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យ ត្រូវបាននាំយកទៅពីប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ១៧៨៤។ នេះបើតាមរាជពង្សាវតាថៃ។

ព្រះរាជពង្សាវតាថៃ បានឲ្យដឹងថា ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យ ត្រូវបានយកពីប្រទេសកម្ពុជាកាលពីសម័យឧដុង្គ ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទនរាយណ៍រាមា (ព្រះអង្គអេង ត្រូវជាព្រះបិតារបស់ព្រះអង្គឌួង)។ ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យនេះ ត្រូវបានអ្នកនេសាទខ្មែរម្នាក់បានបង់សំណាញ់ជាប់ក្នុងពេលទៅនេសាទត្រីនៅបឹងទន្លេសាប ហើយបានយកទៅប្រគល់ជូនចៅពញាអភ័យបដេស ប៉ែន ឬ អភ័យវង្ស (អតីតមន្ត្រីខ្មែរមានគោរមងារជា ឧកញ៉ាចក្រី ប៉ែន តែក្រោយមកបានចុះចូលជាមួយសៀមក្បត់នគរខ្មែរ) ជាចៅហ្វាយខេត្តព្រះដំបង (បច្ចុប្បន្ន គឺខេត្តបាត់ដំបង) ដែលកាលណោះខេត្តបាត់ដំបងរបស់ខ្មែរ ស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់សៀម។

ក្រោយពីទទួលបានដាវដ៏វិចិត្រមួយដើមពីអ្នកនេសាទ ហើយដឹងថាជាព្រះខ័ឌ្គរាជ្យរួចមក ចៅពញាអភ័យវង្ស បាននាំទៅថ្វាយព្រះមហាក្សត្រសៀម សម្ដេចព្រះពុទ្ធ យ៉តហ្វា ចូឡាលោក ឬព្រះរាមាធិបតីទី១។
រាជពង្សាវតាថៃបានបន្តថា ក្នុងពេលដង្ហែព្រះខ័ឌ្គដ៏ស័ក្តិសិទ្ធទៅចូលក្នុងព្រះបរមរាជវាំងក្រុងទេពមហានគរ ក៏មានអព្ភូតហេតុអស្ចារ្យមួយបានកើតឡើង ដោយមានរន្ទះបាញ់លាន់ឮសន្ធឹកពេញឰដ៏អាកាស ហើយបាញ់ចំទីតាំងដង្ហែព្រះខ័ឌ្គរាជ្យនោះចំនួន ៧កន្លែង ហាក់បង្ហាញឫទ្ធានុភាពដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យរបស់ខ្មែរតាំងពីបុរាណមក។

ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យខ្មែរដែលបានឃ្លាតចាកមាតុនគរមួយនេះ ពេលយកទៅប្រទេសថៃនាពេលនោះមិនមានដង និងស្រោមនោះទេ។ សម្ដេចព្រះរាមាទី១ បានចេញព្រះរាជបញ្ជាឱ្យកសាងដង និង ស្រោមពីមាស និង ត្បូង ហើយរៀបចំអភិសេកឲ្យក្លាយជាគ្រឿងមួយក្នុងចំណោមគ្រឿងបញ្ចក្សេត្រដទៃទៀត សម្រាប់យកមកប្រារព្ធព្រះរាជពិធីរាជាភិសេកព្រះមហាក្សត្រថៃនៅក្នុងឆ្នាំ១៧៨៥ ហើយបានបន្តប្រើរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។

ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យនេះ ទាំងដង ទាំងផ្លែមានប្រវែង ៨៩.៨សង់ទីម៉ែត្រ និង មានទម្ងន់ ១.៣គីឡូក្រាម។ នៅពេលដាក់ក្នុងស្រោម មានប្រវែង ១០១សង់ទីម៉ែត្រ និងមានទម្ងន់ ១.៩គីឡូក្រាម។

នៅក្នុងក្រាំងរាជពង្សាវតាថៃ ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះខ័ឌ្គរាជ្យនេះ ត្រូវបាននាំយកទៅពីព្រះនគរកម្ពុជា ហើយក៏ត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយពាសពេញប្រទេសថៃ ក៏ដូចជាទូទាំងសាកលលោកផងដែរ តាមរយៈកាសែតដ៏ល្បីមួយរបស់ថៃ គឺកាសែតបាងកកប៉ុស្តិ៍។

សូមបញ្ជាក់ថា ព្រះចៅ មហា វជិរាលង្ករណ៍ (មហា + វជិរៈ + អលង្ករណ៍) ឬហៅតាមភាសាសៀមថា ម៉ាហា វិជ្ជិរ៉ាឡុងកន សរសេរជាអក្សរឡាតាំង Maha Vajiralongkorn មានន័យជាភាសាខ្មែរថា គ្រឿងពេជ្រដ៏ធំសម្បើម (មហា ប្រែថា ធំសម្បើម, វជិរៈ ប្រែថា ពេជ្រ, អលង្ករណ៍ ប្រែថា គ្រឿងតុបតែងកាយ ឬអាចហៅថាអលង្ការក៏បាន)។

ព្រះអង្គជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះបាទសម្ដេច ព្រះចៅ ភូមិបុល អាប់ឌុលយ៉ាដេត ជាមួយព្រះមហាក្សត្រិយ៍ ស្រីកេត (Qeen Sirikit)៕